موسیقی آب به سبک سنتی ترا می خواند، آفتاب هم دستت را می گیرد و به دنبال خود می کشد...دلت یک آب بازی کودکانه می خواهد...یک خیسی مطلق---می نشینم با همه ی خیال های کودکانه ...وقتی هندوانه را قاچ می کنی اتراقت به تو لبخند می زند و شمیمی پر از احساس ترا فرا می گیرد و اشتهایی از جنس خُنُک های نسیم لب و گازت را به مهمانی دعوت می کند....

اینجا فقط دل سنگ صخره ها را می توانی در یابی گاهی دل نازکتر از برگ گیاهان را می رنجانند...و استعداد زیست آنها را کور می کنند...گام می زنم...رد پای باران را می بینم...چه شاعرانه آمده...اینجا خدا در آبشار کوچکی که در بلندی ترا مینگرد موج می زند...نمناکی آن به صورتم سلام می دهد...اینجا همه مخلوقات به تماشای گل نشستند و مبهوت درجاه و جلال مکوت به نماز صف کشیده اند...و در قنوتشان فریاد می زنند(( الله اکبر))

گاهی به سبز بودن بعضی ها غبطه می خورم...و در زرد بودن خودم می مانم انگشت به کام...!!!

                                                                                         جاده تهم-طارم 7 خرداد 1391