گاهی نعره ها به دادت نمی رسند...
حتی دستانی که با تو سَری داشتند...
چیدمان پاها ترا به هجوم دعوت می کند...
به سوی رسوایی
لیک
عاشقی را باید کشت...دوست داشتن زایید!
پیشه ام زیر تیغ انتقاد رفت
آنروز که از عشق فقط حرف و دم می زدم
روزگار ناروزگاری دستم داد
عاشق نباشم
رسوا نباشم
تنها نباشم
صد حیف که باز هم حرف گوش نکردم
مثل آنروزی که تنها بغضم مداد رنگیهایم بود
که تراش آنها را میخورد!
کاش کمی بزرگ بودم...
