تاریخ : شنبه 91/2/30 | 4:6 عصر | به قلمِ : علیرضا عباسی
گاهی عمیق می خواهم پروانه باشم
از این پیله که تنهایی نام نهادند...
برسم به شعار رهایی...!!!
آغازی کنم پرواز را
تجربه ی چرخیدن با ابر
ایست دهم به زمان تا خدا را آشکار ببوسم
و لبخندی ابدی تحویلم دهد
* * *
درد دلی کنم با نسیم
تا ببرد حرفهایم
من در آن اوج بر زمین خنده کنم
و او اخم کند
من برانم با قایق فکر
خیلی نزدیک از خودم دور شوم!!!
از این مردک ها که فقط می نگرند
* گاهی پروانگی به است از مردانگی*
