شب تلخم قند می شود
...روز شیرینم زهر می شود
...بی سواد نی ام عمق واژه همین است...
رفتن ها ماندن می شود.
..وصال با کمی ایست و دو لبخند فراغ می شود...
او نزد من است در گمان و من در همین احوال سکته می زنم
برمی خیزم نزد او در دیگران!!!
خانه ات آباد...به کجا...؟؟؟
من درد خود را به که گویم ره ناهموار م بین
اشک های جبین!!! رفتن پلکهایم در خلسه ی عشق
و پی در پی نرسیدن ها
حزن مرا قلم هم نتواند تصویر گری
سالهاست سجاده ام بالشت سر است
بی اجازه باریدن...با لجاجت خواب شدن
هنوز گنگم با واژه
مهربانی هایم بی رحمی می شود
آغوشهای گرمم جوانه های خنجر از پشت می زنند
گریه ها زاییده می شوند از خنده هایم
دستان داغم هوای سرد اتاقم را بی هیچ بهانه
بی هیچ شکایت به رنگ گر در اورده اند!
وقتی کلمات را می خورم
بی اختیار میبینم این حکایت سیر نمی شود