پيام

||عليرضا خان||
95/4/13

+ هوالمحبوب نمي دانم چرا گاهي براي خيلي چيزها حسرت ميخورم واقعيت اين است آن اصلا پول و ماشين و خانه خوب نيست نه اينکه بدم بياييد نه اتفاقا تمام تلاشم را براي بدست آوردن آنها ميکنم گاهي براي نداشتن کساني در کنار يا در عصرمان حسرت مي خورم يکي از آنها حاج احمد متوسليان هست خيلي پيشتر با او آشنا شدم مخصوصا تيپ جواني اش را که ديده بودم بدتر توي دلم بود يک جمله معروفي هم داشت و آن اين بود ((ما بايد

قرآن آرامش جان 95/6/9

پرچم اسلام را در انتهاي افق بر زمين بکوبيم )) ولي اين خشونت زندگي و روزمرگي ما کمي دورم کرده بود از اين بزرگ تاريخ جنگ ما و دوباره حسرتش را ماه عسل و فيلم فوق العادهء مهدويان ((ايستاده در غبار)) باز در خونم جاري کرد. کجايي حاج احد چقدر ولوله انداختي ... يک حسرت ديگر نداشتن بهشتي است بنظر من بهشتي براي تثبيت انقلاب به توان هزار زحمت کشد و در آخر هم مظلوم شهيد شد چونان زيستش

از امام موسي صدر که اصلا نمي شود حرفي زد قطعا اگر الان بود رهبر ما بود ... دکتر علي شريعتي يک روشنفکري که دلهاي مذهبي ها را با غير مذهبي ها بهم ديگر دوخت و به ما ياد داد ائمه را طوري ديگري هم ميتوان دوست داشت و عاشقشان شد ... او هم براي من يک حسرت بزرگ است

برگرد حاج احمد...!!

جوري که معصومه آباد ميگفت و از قبل تر من يکي مثل شهيد تندگويان توي روياهاي مرد آيندم بودش

امام خامنه اي از بس عاليست هرکس نپسندد دوايش شربت ترشاست

سلام ايستاده در غبار عالي بود عالي

ممنون از همه

@};-