پرنده می خواند

غزل

بغض فاجعه طلب کرد

نیست خاک را رنگ

جز سرخ

گویند خبری در راه است

نفری

از دور های دور

آسمان آبی ست

زمین سرخ گون

سبزییه آمدنت خالی ست

تا ساعاتی دگر

خبر آمدن

خبر روز شدن این تارها

جز به آغوش کشیدن

نمی یابم سخن

وخبر

خبر دریا شدن افکارها

بارش پی در پی

خیسی یه بوته ی عقل

و جوان شدنش در سر ها

هم نوایی با عشق

هم کلام با شور

در گریز است غم

به ابدیت

به فنا

پادشاهم باش

تا به تک دیده بگویم

پادشاهم مهدی

ای کاش...