بِسْمِ ‏الله الرََّّحْمنِ الرََّّحيمِ

اينها را به نيت آن ننوشته‏ام كه كسي بخواند، و بر من رحمت آورد، بلكه نوشته‏ام كه قلب آتشينم را تسكين دهم، و آتشفشان درونم را آرام كنم.

هنگامي كه شدت درد و رنج طاقت‏فرسا مي‏شد، و آتشي سوزان از درونم زبانه مي‏كشيد و ديگر نمي‏توانستم آتشفشان وجود را كنترل كنم، آنگاه قلم به دست مي‏گرفتم و شراره‏هاي شكنجه و درد را، ذره‏ذره از وجودم مي‏كندم و بر كاغذ سرازير مي‏كردم… و آرام‏آرام به سكون و آرامش مي‏رسيدم.

آنچه در دل داشتم. بر روي كاغذ مي‏نوشتم و در مقابلم مي‏گذاشتم، و در اوج تنهايي، خود با قلب خود راز و نياز مي‏كردم، آنچه را داشتم به كاغذ مي‏دادم و انعكاس وجود خود را از صفحه مقابلم دريافت مي‏كردم، و از تنهايي به در مي‏آمدم…

اينها را ننوشته‏ام كه بر كسي منت بگذارم، بلكه كاغذ نوشته‏ها بر من منت گذاشته‏اند و درد و شكنجه درونم را تقبل كرده‏اند…

اينجا، قلب مي‏سوزد، اشك مي‏جوشد، وجود خاكستر مي‏شود، و احساس سخن مي‏گويد.

اينجا، كسي چيزي نمي‏خواهد، انتظاري ندارد، ادعايي نمي‏كند… فرياد ضجه‏اي است كه از سينه‏اي پر درد به آسمان طنين‏ انداخته و سايه‏اي كم‏رنگ از آن فريادها بر اين صفحات نقش بسته است.

http://chamran.org/old/Books/Bineshvaniayesh5.htm

سلام..

4 خط آخر اين متنتون رو خيلي دوست دارم .. از روز نواختن به بعدش... واقعا دلنشين.

سلام عليکم برادر. دست به قلمت واقعااا عاليه!! معلومه که همش رو از ته دلت نوشتي. واقعا که دمت گرم! اجرت با امام حسين(ع). انشاءالله که به آرزوت برسي و شهادت نصيبتون بشه. راستي اگه دوست داشتيد به من حقير هم سر بزنيد و اگه با تبادل لينک موافق بوديد خبرم کنيد.

اللهم رزقنا توفيق الشهادة

يا علي مدد